Kwandel aan de wandel

Jaja, we hebben het gehaald! In elf dagen hebben we door de Himalaya getrokken met als hoogtepunten het Annapurna Basecamp, PoonHill en de vele prachtige uitzichten.
Het is vrij moeilijk een goede beschrijving te geven van de trekking, aangezien het beste gedeelte de voldoening van het met vermoeide benen in een lodge aankomen is, maar we zullen ons best doen.
Op de eerste dag zijn we vanaf het backpackers-Walhalla, Pokhara, naar het beginpunt van de tocht gereisd. Eigenlijk hadden we in gedachten om met een kort dagje te beginnen, maar het liep zo lekker dat we uiteindelijk veel verder dan gepland zijn gekomen. Onze eerste nacht in een lodge was best wel prima; goed eten en zelfs een warme douche! Hoe het kan dat we in India en Nepal tot nu toe nauwelijks een warme douche hebben gehad, maar midden in de bergen vrijwel overal, blijft een raadsel?
De eerste avond lagen we om negen uur al in bed (wat zeker voor nachtbraker Fenna uniek was), de dag erna om acht uur en daarna zelfs zeven uur. Gelukkig hield het daar wel bij op. Onze vakkendixo op locatie (voor alle ouders: het feestje aan het eind van de tentamenperiode) liep dus een beetje in de soep... Nog afgezien van het feit dat we behoorlijk moe waren na urenlang berg op berg af mét onze bepakking, werd het voornamelijk veel te koud 's avonds om buiten je slaapzak te zijn. Dat ging nog wat beloven voor als we bij het basecamp in de sneeuw terecht kwamen!
Een leuke bijkomstigheid van vroeg slapen was het vroeg opstaan, want 's ochtends was het het meest helder en konden we de besneeuwde toppen in de verte zien liggen. Het is echt heel erg leuk om een doel te hebben dat zó duidelijk met elke stap dichterbij komt!
Helaas ging elke stap niet zo makkelijk als we gewend waren. Allereerst waren het geen charmante slingerende bospaadjes, maar elf dagen lang trappen op en af met vaak treden van meer dan een halve meter hoog... Verder hadden we als een van de weinigen al onze spullen in een rugzak op onze eigen rug (slaapzak, warme kleren, voedsel, etc) en ondanks onze bezuinigingen op het gewicht viel dit toch vies tegen. Van tevoren hadden we besloten gewoon een kaart te kopen en het zonder gids of porter te doen, maar het nut van een porter hebben we inmiddels wel door. Toch geeft het wel een trots gevoel om het zelf te doen en het was erg leuk dat we van andere porters hier waardering voor kregen.
De porters zelf krijgen van ons trouwens eindeloos meer respect, want ze dragen gigantische tassen via een band om hun voorhoofd de berg op. Foto's hiervan volgen nog, want anders geloven jullie ons natuurlijk nooit! Sanne heeft zo'n tas een keer geprobeerd en alhoewel het lukte, moest ze er niet aan denken daar de hele dag mee rond te lopen.
Naast tassen voor toeristen lopen er ook Nepalezen met andere spullen rond, zoals bijvoorbeeld een grote berg takken met bladeren. We zijn er meer dan eens ingetrapt dat we stomverbaasd stonden te kijken hoe een struikje opeens benen had en aan de wandel ging.
De route naar het ABC toe was verder wonderbaarlijk rustig. Een paar weken geleden zijn wat grote lawines in het Annapurna-gebied geweest wat veel toeristen heeft afgeschrikt om een trekking te doen. Toch kwam het af en toe voor dat alle lodges in een dorpje vol zaten en we dus geen kamer konden vinden. Daarom hebben we een keer in de eetzaal geslapen en een keer in de stal/opbergplaats naast de tomaten, best een leuke ervaring!
Met de mensen die wel de tocht liepen was het erg gezellig. Van mensen die het in recordtempo liepen tot Japanners die dozen chocola en gedroogde vis mee hadden tot politiemannen met spannende verhalen over het aftappen van telefoongesprekken.
Op dag vijf zijn we na héél veel trappen, watervallen en wiebelige hangbruggen waar je met een dronkemansloop overheen gaat, aangekomen in het Annapurna Basecamp. De laatste twee uur liepen we boven de 4000 meter en hier begonnen we echt het zuurstofgebrek te merken; hoe hoger we kwamen, hoe moeizamer. Uiteindelijk stonden we zelfs elke 50 meter stil om op adem te komen. Wel grappig eigenlijk; naar boven spierpijn, naar beneden kniepijn en dan gaat het laatste stuk eindelijk wat vlakker, hebben we geen adem meer!
Maar het uitzicht was alle moeite meer dan waard. Het ABC ligt tussen bergen die in de top 10 staan van hoogste bergen ter wereld. Niet veel mensen blijven er slapen, waardoor we 's avonds met een handjevol toeristen de zonsondergang hebben bekeken.
Na de zonsondergang werd het vrij snel heel koud. We hadden al gehoord van mensen die het zo koud hadden gehad dat ze geen oog dicht hadden gedaan, dus wij besloten alle kleren die we bij ons hadden maar aan te trekken, wat resulteerde in ongeveer 25 kledingstukken per persoon. 's Nachts in de slaapzak onder twee dekens om het maar niet zo koud te krijgen, worden we allebei midden in de nacht wakker omdat we het bloedheet hebben!
Om de dagen erna niet alleen maar op de terugweg te zijn, besloten we om een uitstap naar PoonHill te maken, wat bekend staat als het beste uitkijkpunt van de Himalaya. Zodra we op deze route waren gekomen, wemelde het opeens van de mensen die even een stukje wilden wandelen en hun beautycase door porters te berg op lieten slepen. Overal waren souvenirkraampjes met sieraden en beeldjes, maar niemand die z'n eigen rugzak moet tillen zou het in zijn hoofd halen z'n tas nog eens extra vol te stoppen!
Nog een gevalletje beautycase kwamen we de laatste avond tegen; zowel 's avonds als 's ochtends was er een Chinese man zijn haar aan het föhnen! Welke vent sleept zoiets nou mee naar de Himalaya?
Omdat we dus een beetje klaar waren met de Route Touristique, hebben we besloten na PoonHill meteen terug te gaan naar Pokhara. Gelukkig was het uitzicht vanaf PoonHill wel ontzettend mooi met de zonsopgang die tussen de wolken door zichtbaar was.
Onze weg terug was trouwens niet zonder gevaar: Fenna is bijna verpletterd door een waterbuffel die van de heuvel af viel. Koe-achtigen zijn duidelijk nog steeds niet zo (of juist té) dol op haar.
Na al die dagen trekken voelde de drukte in Pokhara een beetje onwennig aan, maar gelukkig wil wat luxe wel wennen. Heerlijk een massage gehad van blinde mensen (bij Seeing Hands voor wie geïnteresseerd is) en onze was in een wasmachine gewassen (en niet zoals in India in de Ganges...). We zijn dus weer helemaal klaar voor de laatste weken!

Liefs,
Sanne en Fenna